Oko w oko z kojotem w Dolinie Śmierci

Brakuje mi słów. Niekiedy mi się to przytrafia, przyznaję to ze smutkiem. Ale tym razem nie jest to spowodowane stresem czy zmęczeniem. Intensywnie zastanawiam się, jak rozpocząć tekst o Dolinie Śmierci, żeby jak najwierniej oddać charakter tego miejsca. I jestem w kropce. Ekstremalna? Niesamowita? Z innej planety? Czy w ogóle istnieje jedno słowo, które oddaje wszystko, co chciałabym w nim zawrzeć?

W Death Valley spędziłam jeden dzień. Jeden dzień! A mam wrażenie, że mogłabym o tym czasie opowiadać, jakby to był tydzień. Spotkanie oko w oko z kojotem? Tak! Wygłupy w najniższym punkcie Ameryki Północnej? Tak! Wędrówka po pustyni? Tak! Ściganie się z zachodzącym słońcem po piaszczystych wydmach? Tak! Rozmowa z szaleńcem? Tak! A to dopiero niewielka część listy. Dolina Śmierci mnie zachwyciła. I po raz kolejny podczas mojej wyprawy chciałam mieć więcej czasu, by móc zostać w jednym miejscu na dłużej. 

Już sama droga do Doliny Śmierci jest niezwykła. Na teren parku narodowego wjeżdżałam od strony Shoshone, więc jeśli zerkniecie na mapę to zobaczycie, że przejechałam praktycznie cały teren parku. Chwilę po pozostawieniu za sobą ostatniej miejscowości, kamienna pustynia przywitała mnie ścianą wysokich gór. Z jednej strony stał wzniośle Panamint, z drugiej Amargosa. Takie nazwy nosi główna przyczyna okrutnie surowego klimatu doliny - góry zatrzymują całą wodę, jaka mogłaby ożywić ten teren. Dla Doliny Śmierci nie zostaje już nic. Żeby oddać ogrom tych gór, zrobię małe porównanie. Najwyższy szczyt Panamint wznosi się na 3368 metrów nad poziom morza. Tatrzański Gerlach ma 2665 metrów. Dolina pomiędzy tak wysokimi górami nie bez przyczyny nosi swoją słynną złowieszczą nazwę.

W drodze do Doliny Śmierci

Wjazd do Doliny Śmierci

Dolina Śmierci

Dolina Śmierci

Jazda przez pustynię to przeżycie samo w sobie

Ta kropka nad strzałką, to samochód :D

Droga do Doliny Śmierci

Przejazd przez pustynię wiąże się z samotnością. Na ogromnej przestrzeni nie ma żywej duszy. Czułam się jak ostatni człowiek na Ziemi. Co jakiś czas przez jezdnię przetaczały się skłębione kule wysuszonych traw, co tylko potęgowało surrealistyczne wrażenie. Tym większe było moje zaskoczenie, kiedy kątem oka zaobserwowałam jakiś ruch. Początkowo sądziłam, że to nagrzane powietrze płata mi figle. Wokół nie było żadnego samochodu ani tym bardziej człowieka. Przetarłam oczy, poprawiłam soczewki i wytężyłam wzrok. To, co początkowo wzięłam za rozmazaną plamę koloru pustyni, zaczęło się do mnie zbliżać. Chociaż nie, bardziej prawidłowe byłoby stwierdzenie, że zaczęło mnie okrążać. Instynkt mnie nie zawiódł, zsyłając mi zimne dreszcze w dół kręgosłupa. To był najprawdziwszy kojot.

Kojot w Dolinie Śmierci

Kojot w Dolinie Śmierci

Kojot w Dolinie Śmierci

Był rozmiaru dużego psa i sprawiał całkiem sympatyczne wrażenie (kiedy już zbliżył się do mnie na tyle, że mogłam wyraźnie zobaczyć jego pysk). Pięknie zapozował do zdjęć i przez pewien czas podążał za mną, co było lekko niepokojące. W odniesieniu do psich intencji zazwyczaj jestem nastawiona bardzo pesymistycznie i spodziewam się najgorszego. Po pewnym czasie kojot porzucił mój trop, a ja na jego zniknięcie zareagowałam westchnieniem ulgi, co oczywiście nie zmniejszyło mojego zadowolenia ze spotkania. Ostatecznie dzika natura zawsze robi na mnie niesamowite wrażanie, zwłaszcza jeśli występuje w postaci kojota. Przecież w alternatywnym świecie Cartoon Network zawsze mu kibicowałam (#teamcoyote). Struś Pędziwiatr był przereklamowany.

Pierwszych ludzi spotkałam dopiero w Badwater Basin, czyli w najniższym punkcie Ameryki Północnej... ale o tym w kolejnym wpisie, który już powstał, więc nie trzeba będzie na niego długo czekać. Opowiem Wam wtedy również o szalonych rowerzystach, złotych kanionach, pustynnych jeziorach i bezkresnych wydmach. Będzie również małe co nieco o Gwiezdnych Wojnach! Bądźcie czujni!