Wpleć we włosy kwiaty, jesteś w San Francisco!

Są pewne piosenki, które pojawiają się automatycznie w mojej głowie, kiedy gdzieś jestem. Nie muszę ich wyszukiwać w pamięci, po prostu nagle się zjawiają i już mnie nie opuszczają, choćbym nie wiem jak bardzo się starała ich nie nucić. Kiedy więc stałam w gigantycznym korku na autostradzie prowadzącej do San Francisco, miałam w głowie tylko jeden utwór Scotta McKenziego. If you’re going to San Francisco, be sure to wear some flowers in your hair… i tak w kółko przez kilka godzin.

Tak przy okazji dodam, że mój mózg najwyraźniej lubi zagrywki masochistyczne, bo za każdym razem podczas skręcania w lewo podśpiewuję fragment “Irreplaceable” Beyonce. Nic na to nie poradzę, tak już mam. Jeśli dostawcy UPS faktycznie przestali skręcać w lewo podczas swoich przejazdów, to na pewno zrobili to, by uniknąć nucenia tej piosenki, a nie ze względów oszczędnościowych.

Wróćmy do tematu. Kiedy tak stałam w nieszczęsnym korku, próbując przedostać się do San Francisco i nie zwariować w międzyczasie, ni stąd ni zowąd pojawiła się mgła. Nadciągnęła nieubłaganie znad zatoki i osnuła białym kokonem cały świat, a przynajmniej tę jego część, w której znajdowałam się ja. W mlecznej poświacie wyraźnie było widać jedynie zegar przy bramkach zagradzających wjazd na most Oakland Bay. Minuta po minucie, nieubłaganie odliczał czas do zmiany wysokości opłat. Gdy w końcu dotarłam do budki kontrolerów, w ostatniej chwili załapałam się na niższą taryfę. To był znak, że nastały godziny szczytu. 

Początki mgły

Most Oakland Bay

Całe to zamieszanie związane z korkami wynikało bezpośrednio z przebiegu poprzedniego dnia. Pobyt w Dolinie Napa wprawił mnie w bardzo leniwy nastrój, czemu nie ma co się dziwić (czytaj tutaj). Być może właśnie z tego rozleniwienia po raz pierwszy od przylotu do Kalifornii zaczęłam się dostrajać do lokalnego czasu. A co za tym idzie, pobudkę miałam nadzwyczaj późną i mimo najszczerszych chęci nie udało mi się uniknąć porannych godzin szczytu.

Mgła, która pojawiła się na moście, towarzyszyła mi przez cały dzień. Raz na jakiś czas się rozwiewała, by ponownie zgęstnieć w przeciągu kilku minut. Właśnie w ten sposób oglądałam San Francisco: atrakcja - wybielenie - wiktoriańskie domy - wybielenie - Golden Gate - wybielenie. Na szczęście San Francisco występowało w wielu filmach, które uwielbiam, dlatego w zasadzie wydawało mi się, że wcale nie jestem w nowym miejscu, lecz raczej odkrywam na nowo dawnego przyjaciela. To bardzo charakterystyczne miasto. Kto nie zna tych stromych ulic, oryginalnych tramwajów i jedynego w swoim rodzaju mostu Golden Gate? Nawet wystając przez chwilę z mgły, prezentuje się wspaniale.

Jednak jak to zwykle bywa, w życiu nie jest jak w filmie. Nie pędziłam zatem jak Bullitt po ulicach San Francisco (nie mam złudzeń i wiem, że daleko mi do Steve’a McQueena). Wręcz przeciwnie, jazda po tym mieście stanowiła dla mnie spore wyzwanie. Może samo jeżdżenie nie było zbyt kłopotliwe, ale jazda pod górę… o, to już zupełnie inna bajka. 

Nachylenie dróg było tak duże, że kiedy stałam na skrzyżowaniach pod górę, nie byłam w stanie zobaczyć niczego oprócz nieba. Czułam się jak astronauta przed wystrzeleniem w kosmos. Oczywiście, gdyby rakieta miała szklany sufit, a siedzący w niej człowiek musiał kierować na ślepo. Bardzo stresująca sytuacja. Całe szczęście, że miałam zarezerwowany parking i nie musiałam ustawiać samochodu na jezdni. To by dopiero było wyzwanie.

San Francisco we mgle

Ulice San Francisco 

Ktoś tu bardzo kochał swojego pupila ;)

Nie miałam konkretnego planu na zwiedzanie, po prostu postanowiłam połazić po mieście i nie przejmować się niczym. Spacer do Golden Gate okazał się być strzałem w dziesiątkę, bo po drodze zobaczyłam sporą część San Francisco, łącznie z niektórymi z jego największych atrakcji i kilkoma niespodziankami w postaci np. tańczących cheerleaderek i orkiestry któregoś z liceów. Bardziej amerykańsko już być nie mogło.

Tańczące cheerleaderki

Spacerowałam słynną Lombard Street z jej niesłychanymi zakrętami, mijałam ciągnięte specjalnym mechanizmem tramwaje oraz budynki jak z “Pani Doubtfire”. Po drodze zajrzałam również do Palace of Fine Arts, czyli pozostałości po wystawie Panama - California z 1915 roku. Kiedy wreszcie dotarłam do mostu Golden Gate, mgła nadal pojawiała się i znikała, a wraz nią pojawiał się i znikał most, a raczej jego fragmenty. Siedziałam jakiś czas przy brzegu, licząc na zmianę warunków pogodowych, ale te się nie zmieniały. Poza zasięgiem mgieł pozostawały jedynie czubki filarów mostu. 

Lombard Street

Lombard Street

Tramwaje w San Francisco

Golden Gate

Golden Gate

Golden Gate

Palace of Fine Arts

Palace of Fine Arts

Zakończyłam dzień na Pier 39, czyli drewnianym pomoście z budynkami pełnymi sklepów z cukierkami, pamiątkami i knajpkami. I to właśnie stamtąd po raz pierwszy zobaczyłam Golden Gate w całej okazałości. Kiedy tak siedziałam na ławce, obserwując unoszące się na falach platformy, na których wygrzewały się lwy morskie, poczułam się jak w filmie. W powietrzu czuć było kropelki wody. Na ulicy za mną tańczyli podstarzali hippisi w rytm wybijanej na puszkach po farbie muzyki, a na horyzoncie rysowały się najsłynniejszy most San Francisco i Alcatraz. Żal było wyjeżdżać. Ale przecież nie mogłam zostać. Miałam jeszcze sporo do zobaczenia.

I to jest właśnie paradoks podróżowania. Jeżdżenie po świecie i odkrywanie ciekawych miejsc tylko po to, by po pewnym czasie porzucić je dla kolejnych. 

Fishermans Wharf

Pier 39

Karuzela na Pier 39

Alcatraz

Golden Gate w całej okazałości