Ręcznie malowana zastawa ślubna

Kiedy Twoja najlepsza przyjaciółka wychodzi za mąż, Ty idziesz na całość i również wychodzisz, ale z siebie, żeby wymyślić jak najbardziej wyjątkowy prezent. Nie da się inaczej, zwłaszcza jeśli znacie się od podstawówki i niejedno razem przeżyłyście. A że od tego nadmiernego chodzenia można się zmęczyć, siadasz więc na czterech literach i zaczynasz obmyślać plan.

Właśnie tak to wyglądało w moim przypadku. Tym razem postanowiłam wszystko porządnie przemyśleć, żeby nie powtórzyło się to, co często zwykło się powtarzać, czyli błąd na ostatniej prostej. Ile to już razy nie przewidziałam czegoś w swoich projektach? Szłam na żywioł, a potem mściło się to na mnie okrutnie. Wszystko pięknie ładnie, dopracowane do najdrobniejszego szczegółu, a kiedy przychodzi co do czego, okazuje się, że wymiary nie przewidują miejsca na zawiasy, listwa jednak jest źle docięta, a markery wysychają szybciej niż zdążę pomyśleć. Znam to aż za dobrze. A tym razem sprawa była zbyt ważka, by pozwolić sobie na taki błąd.

Pamiętacie pierwsze malowane przeze mnie talerze? Wtedy również były prezentem ślub, ale to nie był cały zestaw, a jedynie dwie sztuki. Tutaj znajdziecie poprzedni projekt. Tym razem zaczęłam od talerzy. Kiedy wybrałam odpowiednie, mogłam rozpocząć projektowanie. Rozrysowałam sobie częściowo wzory, potem mogłam kupić odpowiednie markery (ponownie skorzystałam z Armerina od Darwi). Kiedy już myślałam, że mam wszystko gotowe i przemyślane, zabrałam się do pracy. Już po pierwszym talerzu wiedziałam, że to będzie najcięższy projekt, jaki kiedykolwiek robiłam. 

Tylko nad jednym talerzem pędziłam dobrych parę godzin, na dodatek częściowo musiałam wyskrobywać szpilką tusz, bo marker miejscami miał zbyt grubą końcówkę. Przy drugim talerzu wcale nie było lepiej, zaczęły mnie łapać skurcze w dłoni, a nierozsądnie wybrane stanowisko pracy bezwzględnie rzuciło mi się na kręgosłup. Ostatkiem woli dokończyłam talerz numer trzy i padłam. Autentycznie padłam. Zasnęłam jak zabita, śniąc o białej porcelanie rzecz jasna i zastanawiając się nad stopniem mojego szaleństwa.

Następnego dnia ledwo się ruszałam. I w tym momencie pogratulowałam sobie mojego planowania i wczesnego zabrania się na realizację tego prezentu. Potrzebowałam aż dwóch miesięcy, żeby ponownie rozpocząć malowanie. Dwóch miesięcy! Za drugim razem poszło nieco sprawniej i udało się skończyć projekt na czas. Pomalowanych talerzy nie wypiekałam, markery same zastygły, jednak uprzedziłam Pannę Młodą, że raczej nie nadają się one do zmywarki. Niech wie, że życie usłane różami i wyłożone naczyniami wyjętymi ze zmywarki można mieć tyko w bajkach! Ha!

Ręcznie malowany talerz z zastawy ślubnej

Ręcznie malowany talerz z zastawy ślubnej

Ręcznie malowany talerz z zastawy ślubnej

Ręcznie malowany talerz z zastawy ślubnej

Ręcznie malowany talerz z zastawy ślubnej

Ręcznie malowany talerz z zastawy ślubnej

Zastawa ślubna